ცხოვრებით, რომელიც არავის მოუტანს ზიანს.

არც თავად ჩვენ ვირჩევთ თუ რა იქნება ჩვენი ხვედრი მას შემდეგ, რაც ცხრა თვიანი უზრუნველი ცხოვრების შემდეგ დედის სხეულს მოვშორდებით და ვიხილავთ სამყაროს საკუთარი თვალებით. ადამიანთა უმეტესობისთვის ეს ორი შემთხვევა კატეგორიულად გამორიცხავს შესაძლებლობას იმისა, რომ ადამიანმა თავად გადაწყვიტოს მეორე ადამიანის, ან საკუთარი სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხი. ამას ალბათ იმიტომ ვწერ, რომ... თუმცა ამას რა ახსნა უნდა! გაიხედეთ ირგვლივ, ყველგან ომია, ყველგან ძალადობა, სიძულვილი და სიკვდილი მეფობს. ერთეულების ამბიციებისა და ინტერესების გამო მილიონები იღუპებიან. ადამიანის სიცოცხლეს ბევრგან დაეკარგა ფასი და მისი საზომი ზოგან კანის ფერი, ზოგან წარმომავლობა, ზოგან კი რწმენა გახდა და ასე შემდეგ. მთავარი ისაა, რომ ადამიანებს ვეღარ აერთიანებთ ადამიანობა, ანუ რეალურად, მხოლოდ ის, რომ ადამიანი ადამიანია, არ არის საკმარისი იმისთვის, რომ მან დედამიწაზე სხვა ისეთივე ადამიანების დვერდით დაიმკვიდროს ადგილი, როგორებიც სხვები არიან. თითქოს მთლიანად დაკარგეს საკუთარ თავზე კონტროლი, შეეგუვნენ რა აზრს, რომ ისინი ბუნების კანონის მიხედვით მოქმედებენ და ამას ვერ აღუდგებიან წინ. რა ხდება სინამდვიულეში? ხდება ის, რომ მთელი სამყარო ადამიანს მორჩილებს, ადამიანმა შექმნა ირგვლივ ყველაფერი, რასაც სამყაროს ნაწილად ვთვლით. ადამიანმა შექმნა ყველაფერი რასაც ვხედავთ ან ვერ ვხედავთ დღეს. ადამიანმა შექმნა უფალიც კი და სწორედ ამიტომაა, ყველა ეპოქაში, ყველა ხალხს (ხოლო მე თუ მკითხავთ თითოეულ ინდივიდს) თავისი ღმერთი ჰყავდა და რომელიმე რელიგიის საკუთარი გაგება. სწორედ ამაზე მიუთითებს ის ფაქტი, რომ ადამიანი ვერასოდეს კმაყოფილდებოდა არსებულით და ამ ტენდენციამ თავად ღმერთისა და რელიგიის ცვლილებამდეც კი მიგვიყვანა თავის დროზე (ჰენრი მერვე, ლუთერი თუ სხვა...). არვიცი ძალიან გულუბრყვილო ვარ თუ რატომ, მაგრამ ამ ყველაფრის შემდეგ არ მინდა დავიჯერო, რომ ადამიანს, ამ ყოვლისშემძლე არსებას არ ძალუძს კეთილსინდისიერება დააყენოს ცხოველურ ინსტიქტებზე მაღლა, გაიმარჯვოს მასზე და იცხოვროს სრულფასოვანი ცხოვრებით. ცხოვრებით, რომელიც არავის მოუტანს ზიანს...